Viooltje zijn Viooltje zijn

In de tweede week van januari was het koud en er lag ijs op de sloten. Bij veel mensen kwamen de schaatskriebels naar boven. Tijdens deze kou (voor Nederlandse begrippen) heb ik versteld gestaan van mijn viooltjes. Deze had ik begin januari gepoot om de buitenboel een beetje op te fleuren. ‘Mijn’ viooltjes leken de kou helemaal niet leuk te vinden. Maar ja… ze waren wel winterhard. Er bleven slappe hangende bevroren plantjes over waar ik niet veel heil meer in zag. Toch besloot ik even af te wachten. En warempel na een paar dagen steeg de temperatuur en  fleurden ze weer helemaal op. Alsof er niets aan de hand was geweest. Zulke kleine kwetsbare kleurrijke plantjes bleken toch sterker dan gedacht. Viooltjes: wat geven ze een vrolijkheid. Alleen al door er te “zijn”. Ze doen waarvoor ze gemaakt zijn namelijk: viooltje zijn. Als je er open voor staat, kan je aandacht er naar toe getrokken worden. Je kan er door geraakt worden. Een mini-wondertje van de Schepping.

De geboorte van een kind heeft heel veel meer impact. Voor de ouders, grootouders, mensen in de directe omgeving. Een heel nieuw mensje, een wonder. Alleen al door er te “zijn” kunnen mensen erdoor veranderen. Dit heb ik zelf ooit ook ervaren door de geboorte van onze zoon. Door zijn geboorte werd ik moeder en kwam zo dichter bij God. Ik wist dat God, de Schepper, de Hemelse Vader er was,  maar in die tijd kwam het op de één of andere manier veel meer bij mij binnen. Hierdoor ging ik meer op zoek naar Wie  God echt was en werd ik gedreven om onze zoon hierin voor te gaan. Dus op zoek naar boekjes, peuter-kinderbijbels, chr. kinderliedjes e.d. In de chr. boekwinkel heb ik heel wat uurtjes al ‘spittend en neuzelend’ doorgebracht.  Het leek wel of ik met een soort van inhaalslag bezig was. Ik ontdekte zoveel ‘eigentijds leuks’ op dit gebied. Door dit wonder, een nieuw bestaan bij God vandaan, zo dichtbij, werd ik getriggerd om God de Schepper intenser te gaan zoeken. Gewoon “zijn” kan dus al genoeg wezen om mensen op Gods Weg te brengen. Zo.. dat diegene verder op zoek gaat en gaandeweg intenser op Hem gaat reageren.

Staan wij open? Willen wij ons nog laten raken? Als je zo in onze maatschappij (lees: wereld) rond kijkt kan je de indruk krijgen dat God niet bestaat. Maar negeren betekent nog niet dat Hij er niet is. Hebben wij mensen nog wel ontzag voor onze Maker of willen wij als mens zijnde alles zelf maakbaar maken? Alles weg redeneren. Of zijn we murw geslagen, verdoofd. Is het de teleurstelling, angst, hoogmoed of rebellie? Het kwaad wat ons verblindt? Wil de mens niet (meer) zien dat er een Schepper is. Wil de mens zelf god zijn?

Wie zijn wij eigenlijk? Waar baseren wij onze ID op? Onze ID hangt niet af van onze omstandigheden, ligt niet in wat we hebben, niet in wat wij doen, niet in geleerdheid, niet in hoe we ons voelen, niet in wat andere mensen van ons vinden maar in ons “zijn”. Je ID ligt in God. Wie zegt God dat ik ben. Ons “zijn” is van waarde omdat wij belangrijk zijn voor Hem. Hij houdt van ons mensen en heeft ons gewild en gemaakt. Hij heeft ervoor gezorgd dat wij hier op deze aarde zijn gekomen via onze ouders (verwekkers). Uniek gevormd. Vergelijk jezelf dus niet met anderen want er zijn al anderen genoeg. Gewoon “zijn” en tot ons recht komen zoals God ons bedacht heeft. Net zoals dat viooltje. 
Het viooltje staat symbool voor nederigheid, bescheidenheid, loyaliteit en onsterfelijkheid. In de christelijke schilderkunst verwijst het plantje naar Christus. Waar staan wij voor?

Groet, Hélène Vellekoop-Lange
 
terug