Terugblik zondagmorgen 20 maart Terugblik zondagmorgen 20 maart
‘Daar hoor ik (niet) thuis’ – Over deelnemen aan het Avondmaal
Ons hele leven bestaat uit keuzes maken, van ’s morgens vroeg, tot ’s avonds laat. Om het nog lastiger te maken schreeuwt onze omgeving om aandacht, om voor dit of dat te kiezen. Telkens wordt weer gesuggereerd dat zonder dit of dat je niet echt gelukkig kan worden/zijn. Wij geloven dat vaak, ook als je echt niet elke week een impulsaankoop doet, dan nog. Door al dit soort signalen, die dag in dag uit op ons worden afgevuurd, zijn wij het gewoon gaan vinden dat we nu eenmaal mensen zijn met behoeften en verlangens. En dat het inderdaad heel normaal is dat die behoeften en verlangens ook bevredigd worden. Het liefst zo snel mogelijk.
Zondagmorgen hoorden we Jezus zeggen “Ik heb er vurig naar verlangd dit Pascha met jullie te eten, voordat Ik ga lijden.” Die woorden van Jezus, wat zeggen die ons? Hebben we er wel eens over nagedacht dat Jezus blijkbaar ook een verlangen heeft, zelfs een heel sterk verlangen?
De houding van ‘ik ben een mens met verlangens en het is bedoeling dat die verlangens bevredigd worden’ laten we niet bij de deur achter als we de kerk binnen stappen. Wij zijn blijkbaar zo voorgeprogrammeerd geraakt, dat zo’n woord van Jezus eigenlijk heel vreemd overkomt. Maar gaat het in de kerk om mijn verlangens naar liefde en geborgenheid, naar bevestiging en vergeving? Zondagmorgen werden we geconfronteerd met het verlangen van een Ander. Van niemand minder dan de Zoon van God. Ik heb er zeer naar verlangd om de paasmaaltijd met jullie te eten voor dat ik ga lijden. En het is dan ook niet zomaar een verlangen, nee, het is een hevig, intens verlangen. Letterlijk staat er: Ik heb begerig begeerd de paasmaaltijd met jullie te eten. Waarom? Waarom verlangt Jezus er zo naar de paasmaaltijd met zijn leerlingen te eten? Jezus heeft vol passie het hart van God zichtbaar gemaakt aan de mensen. Hij heeft ons laten wie God is, dat God zo anders is dan wij meestal denken. Niet een vage, afstandelijke God zonder gezicht. We hebben te maken met de Christus, die zijn leven voor je gegeven heeft en tegen je zegt: weet je dan niet, hoe Ik er intens naar verlang, om jou bij Mij aan tafel te hebben?
Wij dachten na over deze tekst in het kader van ons gemeenteproject over het avondmaal. En het thema van de dienst was: ‘Daar hoor ik (niet) thuis’, met ‘niet’ tussen haakjes. Voor sommigen is het duidelijk, misschien wel vanzelfsprekend: natuurlijk hoor ik daar thuis, ik ben er bij. Maar voor anderen is het tegenovergestelde net zo vanzelfsprekend: natuurlijk hoor ik daar niet thuis. Want… en dan volgt er vaak een heel verhaal. En soms is het goed om het over die verhalen te hebben. Om het eens goed open te leggen en te analyseren. Hoe het komt dat je denkt dat je daar niet thuishoort. Maar voor nu wil ik er alleen maar dit over zeggen: het is voor niemand van ons vanzelfsprekend dat wij daar thuishoren, voor echt helemaal niemand. En tegelijk zegt Jezus tegen eenieder van ons: Ik heb er intens naar verlangd om ook met jou de paasmaaltijd te gebruiken.
En wat ik nu zo ontzettend hoop, voor ons allemaal, is dit: dat voor ons het verlangen van Jezus het uitgangspunt van ons denken is. Natuurlijk, wij hebben zelf ook verlangens. Maar in de kerk leren wij dat onze verlangens niet maatgevend zijn. Sterker nog, dat onze verlangens ons vaak gevangen houden. Soms hebben wij dat ook wel door en proberen we onze verlangens een beetje in goede banen te leiden, of wat de kop in te drukken. Vaak zonder al teveel effect. De enige echte uitweg is dat je hier hoort dat er behalve wij met onze verlangens ook nog een Ander is. Een Ander met een intens verlangen. Een verlangen dat ons bevrijdt uit de gevangenis van onze eigen verlangens. Een verlangen dat ons weghaalt bij onze eigen, vaak ontspoorde verlangens, die ons zo vaak in de weg staan, en ons elke keer weer richt op God en op zijn rijk. Het rijk waarvan de Koning Christus is, die zijn leven voor je gegeven heeft.
De vraag is, wat doen wij met het verlangen van Christus, van God? Kan je dat verlangen negeren, bewust God niet belijden, met avondmaal thuisblijven, of in kerk niet actief meedoen, slechts buitenkant? Laat het ons gebed zijn: ‘Heer, maak mijn verlangens en gedachten ondergeschikt aan uw verlangens en gedachten’. Zo zongen we met Psalm 63:
Mijn God, U bent mijn toeverlaat, naar U Heer strekt zich mijn verlangen,
mijn hart wil niets dan U ontvangen, die leven bent en leven laat,
schenkt U mijn leven (bij brood en wijn) nieuwe krachten.
Heer ik wil U dank bewijzen omdat ik steeds weer Uw goedheid mag proeven,
zo zing ik mij van zorgen, zondige verlangens en gedachten vrij,
door Uw hand word ik vastgehouden.
Ontvang een hartelijke groet vanuit de pastorie
                        Floris den Oudsten v.d.m.
terug