Mag het ook Goede Vrijdag zijn?! Mag het ook Goede Vrijdag zijn?!
Misschien is het een wat gekke vraag. Het is immers toch al Pasen geweest? We leven in het licht van Pasen – waarom zouden we nu ‘teruggaan’ naar Goede Vrijdag?
Pasen heb ik afgelopen weekend uitgebreid mogen vieren. Terugkijkend op de Stille Week en Goede Vrijdag had ik daar minder tijd en ruimte voor vrijgemaakt. Ik ben er als het ware zo ‘overheen gestapt’… Geen tijd voor de stilte, geen tijd voor de pijn…
Waar ik nu letterlijk voorbij ben gegaan aan Goede Vrijdag, zijn we als mensen vaak geneigd dit ook in figuurlijke zin te doen. Voorbij aan de pijn, voorbij aan de rouw. Want immers; pijn is niet fijn – we vermijden dit het liefst. Dat vermijden doen we op verschillende manieren: we verdoven ons verdriet of onze angst met alcohol, drugs, eten of ‘bingewatchen’; we zoeken afleiding op onze telefoon of zorgen er op een andere manier voor dat we ‘druk zijn’; we proberen alles onder controle te houden, zodat we niet geconfronteerd worden met pijnlijke emoties; of we rationaliseren of bagatelliseren het weg: ‘Het valt wel mee’, ‘anderen hebben het veel zwaarder’, enzovoort.
Dit laatste doen wij als christenen soms ook op een theologische manier. Met de beste bedoelingen zeggen we dan bijvoorbeeld: “Maar gelukkig is hij/zij nu bij Jezus”, “God zal alles laten meewerken ten goede” of “God heeft een plan…” Het kan heel troostend bedoeld zijn, en tegelijkertijd kan het ook (onbewust) een strategie zijn om pijn te ontwijken.
Traumatherapeut en pastor Anita Philips uit de VS noemt dit ook wel een spirituele bypass. We maken een ‘omleiding’ om de pijn heen en zetten daarvoor onze theologische overtuigingen in. We willen graag dat de ander zich beter voelt en zo min mogelijk pijn ervaart. Daarnaast voelen we onszelf er misschien ook ongemakkelijk bij, wanneer het verdriet van de ander ons eigen, diep weggestopte verdriet raakt.
Hoe lastig ook: pijn kan alleen geheeld worden als we bereid zijn haar te voelen. Ik geloof dat dit helende effect nog sterker is in verbinding met de ander en met Hem. De vraag is dan wel: is er ruimte voor de pijn? Kunnen we stilstaan en er als het ware ‘bij blijven’, zonder het probleem, de angst of het verdriet meteen te hoeven oplossen?
Jakob van Wielink spreekt en schrijft hier ook over. In zijn boek De achtste dag lees ik: “We mogen nooit vergeten dat het éérst Goede Vrijdag is, voordat het Pasen wordt.” We worden uitgenodigd om samen met Hem onze wonden te onderzoeken, er heelheid in te brengen en uiteraard samen met Hem weer op te staan.
Volgend jaar maak ik bewust ruimte voor de Stille Week. En in de tussentijd probeer ik, met vallen en opstaan, ook in figuurlijke zin ruimte te blijven geven aan de ‘Goede Vrijdagen’ die op mijn pad komen. Zowel die van mijzelf als de momenten met en voor mijn cliënten en naasten. Doet u mee? Het is Pasen – we mogen opstaan met Hem!
Maar… mag het ook eerst Goede Vrijdag zijn?
Hartelijke groet,
| Rianne van Duijn – Noordam


 
terug