Stel je eens even voor…     Stel je eens even voor…    

‘Ik ben … en ik doe …’ Mijn man vertelde me pas dat ze bij hun voorstelrondje van hun BBBB-groep (wat staat voor Bijbel-Bidden-Bakkie-Biertje) deze zin hadden gebruikt om jezelf voor te stellen. Vaak gebruiken we ons beroep ook in de ‘ik ben’ vorm en wordt ons beroep onderdeel van ons ‘zijn’, oftewel van onze identiteit. “Ik ben Jantje / Marietje en ik ben ondernemer / directeur / docent / verpleegkundige / arts / loodgieter / vrijwilliger” etc. Bij deze BBBB-groep hadden ze dit dus bewust losgekoppeld. Het zette mij aan het denken.

Je mag best trots zijn op wat je doet of hebt bereikt. Tegelijkertijd kun je je wel afvragen of je jezelf als het ware op een krukje zet wanneer je vertelt over wat je doet in het dagelijks leven. Vult het als het ware jouw goed genoeg of beter zijn? Of schaam je je misschien voor jouw beroep en voel je jezelf lager of minder dan de ander en vind je het lastig om te benoemen wie je bent en wat je doet. De vraag is: wie ben je (nog) als je jouw beroep, dagbesteding of rol niet noemt of wegstreept?!

Naast ons beroep kunnen we voor onszelf van binnen nog andere latten creëren om onze identiteit een stukje op te krikken. Een leider zijn, sterk, succesvol of sportief zijn of bijvoorbeeld ook (een goede) moeder of vader zijn. De maatschappij lijkt dit ook van ons te vragen en vervolgens meten we onszelf die maskers aan om naar de buitenwereld dit beeld ook zo te creëren en te houden. Doelen die we voor onszelf hebben gesteld kunnen zo veranderen in ongeschreven, innerlijke wetten. We worden een slaaf van deze eigen gemaakte wetten en het almaar doorgaan om te kunnen voldoen hieraan kan je op een gegeven moment opbreken.

Wie of wat bepaalt jouw identiteit? ‘De vader van de leugen’ zal ons altijd vertellen dat je eerst iets moet doen… om te kunnen zijn. We mogen onszelf eraan herinneren, ook ik, dat we mogen putten uit de Bron van waarheid. De Waarheid die ons vrijmaakt en zegt: je bent het al. Je bent al genoeg. Het doet me denken aan onderstaande tekst geschreven door Henri Nouwen. Ik heb hem al vaker gehoord en gelezen, maar hij blijft me altijd weer raken.

Ik ben niet wat ik doe, ik ben niet wat ik heb
Ik ben niet wat anderen over me zeggen
Ik ben Gods geliefde kind
Dat is wie ik ben
Niemand kan dat van me afnemen
Ik hoef me geen zorgen te maken
Ik hoef me niet te haasten
Ik kan Jezus vertrouwen
En Zijn liefde met de wereld delen

Stel je eens even voor, dat je vanuit die basis mag en kan leven. Dat je gewoon mag zijn. Dat geeft toch ruimte om te LEVEN?!

Warme groet,
| Rianne van Duijn
 
terug