Uit het hart: Macht achter muren, Genade met open deuren Uit het hart: Macht achter muren, Genade met open deuren
              Onlangs was Den Haag even het centrum van de wereld. Tijdens de NAVO-top verzamelden zich tientallen wereldleiders om te praten over veiligheid, dreiging en verdediging. Maar wie in de stad was, voelde het vooral aan alles: beveiliging! Hekken, wegafzettingen, zwaarbewapende agenten, scherpschutters op daken en colonnes gepantserde voertuigen die met zwaailichten door de stad reden. Zelfs het luchtruim was deels gesloten. De boodschap was duidelijk: deze mensen zijn belangrijk en kwetsbaar. Ze moeten beschermd worden. Voor een opdrachtgever mochten mijn collega’s en ik een groot deel van de verkeersvoorzieningen leveren. Allemaal onder geheimhouding van routes en dergelijke. We zaten er, als het ware, middenin en ik dacht toch wel eens: ‘’wat een poppenkast!’’. En zondags dacht ik: ‘’wat een contrast met de kerk op zondagochtend.’’.
              In een wereld waar alles lijkt te draaien om toegang en afscherming, valt de openheid van God des te meer op. Geen poorten, geen metaaldetectors, geen achtergrondchecks. Geen bewaker die bepaalt of je naar binnen mag, maar gemeenteleden die je welkom heten bij de deur! Bij God ben je welkom zoals je bent. Met je zorgen, je fouten, je geloof én je twijfel. Probeer je eens voor te stellen: als je een ontmoeting zou willen met een koning, president of premier, moet je door talloze lagen van controle. Bij God, de Koning der koningen, geldt dat niet. De deur staat open. Altijd! Niet omdat Hij naïef is of zwak, maar omdat Zijn liefde geen angst kent. Waar menselijke macht zichzelf beschermt, stelt God zich juist kwetsbaar op. Hij komt niet met een konvooi, maar op een ezel. Niet met bodyguards, maar met open armen.
              De wereldleiders in Den Haag spraken over vrede, maar doen dat omringd door veiligheidsteams. God biedt vrede door zichzelf onbeschermd aan te reiken. Waar de NAVO-top laat zien hoe kostbaar en moeilijk veiligheid is in deze wereld, laat God in de kerk zien dat echte veiligheid niet voortkomt uit bewaking, maar uit Zijn nabijheid. Niet uit controle, maar uit vertrouwen in Hem. Ik begrijp het wel. Wereldleiders dragen verantwoordelijkheden. Hun veiligheid raakt die van miljoenen. Maar toch: het blijft een indrukwekkende paradox. Hoe hoger de menselijke macht, hoe dikker de muren. Maar hoe groter de goddelijke Liefde, hoe wijder de poort. De kerk is geen paleis, geen bunker, geen vesting. Het is een huis. En in dat huis klinkt iedere week weer diezelfde uitnodiging: “Kom zoals je bent.”. Voor wie alles op een rij heeft, maar ook voor wie het niet meer weet. Voor wie gelooft, en voor wie zoekt. Voor wie gebroken is, en juist dáár in geraakt wordt. Dat is geen soft sentiment, dat is revolutionaire genade.
              Ik weet niet hoe het voor u is, maar dat raakt mij. In een wereld die vaak gesloten is, is God open. Waar zoveel wordt bewaakt, is Hij nabij. En waar wij geneigd zijn om muren op te trekken, voor onze eigen veiligheid, onze reputatie, onze angsten, daar blijft Hij uitnodigen: “Kom maar. Ik ben er al.”. Dat is toch wel de krachtigste boodschap die Gods kerk te bieden heeft: waar je ook vandaan komt, hoe je er ook aan toe bent, je hoeft geen VIP te zijn om binnen te mogen. Er is geen wachtlijst. Geen escorteteam. Alleen een Vader die op je wacht.

Een goede week gewenst. | Sander Boeringa
 
terug