Op afstand verbonden
Op afstand verbonden
“Vrede zij met u allen, die één bent in Christus” (1 Petrus 5:14): zo eindigt de eerste Petrusbrief. Uit deze brief lazen we de afgelopen weken al verschillende gedeeltes: woorden tot opbouw van de gemeente. Toen, maar ook nu. De briefschrijver wenst de lezers vrede toe en wijst hen erop: in Christus bent u één. Het blijft onwerkelijk dat we in deze tijd van corona elkaar niet zomaar kunnen bezoeken. Voor mijzelf vind ik dat een gemis. Je hebt toch andere gesprekken als je echt tegenover elkaar zit. Wat kijken we er ook naar uit om elkaar weer te mogen ontmoeten in een kerkdienst. Versoepelingen en voorzorgsmaatregelen moeten in de komende tijd uitwijzen of- en hoe we weer voorzichtig samen ter kerke kunnen gaan. Tot die tijd blijven we op afstand met elkaar verbonden. Wat worden er vele hartverwarmende, originele manieren gevonden om toch met elkaar mee te leven. Via telefoon, via een kaartje of een bloemetje. Daarbij blijft het een aandachtspunt dat we niet alleen voor een ander klaarstaan, maar het óók zelf aangeven als we een helpende hand kunnen gebruiken. Voor ouderlingen, pastoraal medewerkers, wijkmedewerkers, predikant en seniorenpastor is het niet altijd zichtbaar waar de vragen liggen. Pastoraal meeleven komt van twee kanten, gemeenschap ben je samen. Geeft u een seintje als u iets te delen heeft? Deze tijd is voor ons een oefening in gemeenschap-zijn buiten de grenzen van het gewone. Terwijl we (alvast digitaal) verhuizen naar een vernieuwd kerkgebouw en terwijl we meeleven met onze predikant en zijn aanstaande verhuizing, mag dat ook ons streven blijven: we zijn en blijven een gemeenschap buiten de grenzen van het gewone: omdat we één zijn in Christus. U allen ook in deze tijd, om die reden, vrede en Gods nabijheid toegewenst, Anne Stelma-Ribberink, seniorenpastor | ||
terug | ||