Uit het hart: Roeping
Uit het hart: Roeping
Eén van onze kinderen zei laatst: “Ik ben de enige uit mijn klas die naar de kerk gaat”. Ik had gelijk drie vragen: 1. Wat betekent dit voor ons kind in de klas? 2. Wat is er aan de hand met de kerken in onze regio? 3. Is het waar, of durven andere kinderen er niet voor uit te komen? Ik laat deze vragen nu voor wat het is. Want: Onlangs kwam één van de desbetreffende klasgenoten bij ons op bezoek. Onze gast bleek, met het gezin, tot een zeker moment betrokken kerklid te zijn geweest in een ander dorp. Heel wat jaren geleden had de toenmalige basisschoolleerling een vraag gesteld op de kindernevendienst naar aanleiding van een afbeelding van de Ark van Noach. De afbeelding liet zien dat een leeuw achter een schaap de Ark binnenging. “Hoe kan het zijn dat de leeuw achter het schaap liep zonder het te verscheuren?”. Dit gesprek escaleerde en het kind werd teruggestuurd naar de kerkzaal. Einde kerkleven. Dit verhaal werd mij zo verteld, ik was er niet bij en er zal vast ook een andere kant aan zitten, maar het deed me pijn. Ik legde uit waar het verhaal volgens mij om draait: Noach was geroepen om een Ark te bouwen en deed dat. Die dieren zette ik weg als bijzaak. We bespraken waartoe wij geroepen zijn. Het bleek dat onze gast een cursus fotografie volgt en daar bijzonder veel schik in heeft. De foto van een leeuw in Blijdorp vond ik bijzonder goed gelukt. In Maasdijk zijn er ook mensen die de kerk hebben verlaten omdat er iets vervelends is gebeurd. In de kerkdienst van 1 september stond de gelijkenis van de vader en zijn twee zonen centraal. Zijn wij bereid om mensen weer te verwelkomen, ook als er ooit iets is misgegaan? En kunnen we blij zijn als dat wat verloren was, weer gevonden wordt? Ik hoop dat onze gast en anderen die ooit zo vertrouwd waren met hun kerk, de weg terug weten te vinden en zonder afkeer weer opgenomen worden. Dat is onze roeping. | Wilco | ||
terug | ||