Uit het hart: Op het schoolplein Uit het hart: Op het schoolplein

Elke woensdagochtend rijd ik om 11.30 uur naar Maassluis om onze kleinzoon van acht jaar op te halen van school. Soms ben ik aan de vroege kant en heb ik tijd om andere ouders, oma’s en opa’s te zien arriveren op het schoolplein.
Een gevarieerd gezelschap: veel verschillende nationaliteiten komen bij elkaar om hun kind of kleinkind op te wachten.
Langzaamaan stroomt het schoolplein vol. Sommige ‘ophalers’ komen voorover gebogen aanlopen. Andere gaan op het houten plateau zitten en ook zij buigen zich voorover.
Langs de hekken leunen er een paar tegen het hek, ook met het gezicht naar de grond gericht.
Wat is er toch aan de hand?
Ik buig me ook voorover en kijk langs de tegels over het plein heen…zo interessant is dat niet. Ik neem zand waar en een paar plasjes water, wat onkruid tussen de tegels. Hier en daar een papiertje…
Je begrijpt denk ik allang waar ik naar toe wil.
Ik heb hem ook bij me natuurlijk. Stel je voor dat ik pech krijg onderweg naar school. Dan moet ik toch de juf even kunnen bellen waarom ik niet op tijd ben.
Nu zit hij in mijn jaszak en ik hoop dat niemand mij belt. Ik ben vergeten het geluid uit te zetten en wil hem niet tevoorschijn halen om hem stil te zetten, omdat ik dan één van hen zou zijn. Maar ik kan best een poosje zonder.
Zo om mij heen kijkend. lijkt het wel een bijeenkomst van een bepaalde groep mensen die gezamenlijk voorovergebogen bidden. Dat zou wat zijn!
De handen van de ‘ophalers’ zijn al bijna gevouwen. Er zit slechts een kleine afstand tussen waarin hun mobieltje vastgeplakt lijkt.
Ik kijk naar de voorover gebogen mensen… stel je voor dat ze even de handen zouden vouwen om te bidden. Even God danken voor deze dag en een zegen vragen voor de mensen op het plein, voor de leerkrachten en de kinderen. Voor bescherming op de weg naar huis.
Even maar…vijf minuten…drie minuten…een schietgebedje misschien?
Het zou niet eens opvallen, want men zit toch al gebogen…
Ach…waar bemoei ik mij ook eigenlijk mee…
Daar is mijn kleinzoon, die tegen de juf zegt dat zijn oma daar staat…
We gaan naar huis, pannenkoeken bakken!

Met een knipoogje,
Ria van Buuren – van den Berg
 
terug